داستان ما

یه امشبو می خوام واسه خودم باشم, تک و تنها...

به هیچی فکر نکنم ,آزاد آزاد مثل یه پرنده بیرون از قفس
بی مرز بی مرز, پر از غرور...

نمی دونم آخر سرم چی میاد, زندگیم چی میشه
دلم مال کی میشه, یهو فکر نکنید این پسره
چقدر نازک نارنجیه مثل دخترا حرف میزنه
نه.....................

این خود دلمه که بدون واسطه داره می نویسه
بدون دخالت فکر و ...
کاش میشد یه امشب فقط مال من باشه
کسیو نمیگما, شبو دارم میگم!

آره خلاصه....
یه دستمو گذاشتم زیر سرمو دراز کشیدم
اتاقم بهم ریخته ست, یه کم شلختم
تا زمانی که مادرم بود اون زحمتشو می کشید
اما حالا که نیست...

پدر تلویزیونو روشن کردهو داره یه فیلم پلیسی نگاه میکنه
یه جورایی هر دو احساس تنهایی می کنیم.
بعضی وقتا که احساس تنهاییم به اوج میرسه
میرم سراغ این گیتار بیچارهو...

مثل یه شارژر می مونه برام, آرومم میکنه
آرامش چیزیه که خیلی دوسش دارم...
لحظه ای خالی از فکرو دغدغه بودن چیزیه که
قیمت نمیشه روش گذاشت...

اما یه نویسنده که خیلی دوسش دارم(پاؤلو کوییلو) درباره رؤیاها و آرزوها میگه:

نخستین نشان این که رویاهایمان را کشته ایم,
تنگی وقت است.
دومین نشان مرگ رویاهایمان, قطعیت است
و سومین نشان این که رویاهایمان
مرده اند, آرامش است.